De afbeelding van de Nautilus schelp geeft voor mij weer hoe wij zijn als mens. Ooit zijn we als foetus gegroeid in de baarmoeder en elk jaar zijn we op deze wereld weer een jaar ouder geworden. Er zijn als het ware kamertjes met herinneringen bijgekomen in ons leven. We zijn niet alleen letterlijk gegroeid, maar ook emotioneel. Er zijn mensen bij wie de kamers met herinneringen, gevoelens en emoties in verbinding staan met hun denken. Denken en gevoel zijn met elkaar verbonden wat zorgt voor balans. Er zijn ook mensen bij wie de kamers van gevoel en wat zij in hun leven hebben meegemaakt, niet (meer) verbonden zijn met hun denken. Door wat zij hebben meegemaakt, hebben zij onbewust de verbinding tussen de kamers dichtgemaakt omdat zij al jong moesten overleven of in een zeer rationele omgeving zijn opgegroeid waar gevoel er gewoon niet zo toe deed. Prestaties werden gewaardeerd, emoties niet of gezien als gezeur. Er komt dan een scheiding tussen denken en voelen. Je sluit dan onbewust je gevoel af en komt daar niet altijd even goed meer bij. Je zit dan vooral veel in je hoofd en denkt dat je ratio je leidt maar niets is minder waar. Vanuit de neurowetenschap is allang bewezen dat niet ons denken ons leidt, maar wat wij onbewust voelen, ons denken en onze reacties bepalen. Dat denken en gevoel verbonden mogen zijn met elkaar, is belangrijk want dan kan je vanuit het bewuste keuzes maken in plaats van dat het onbewuste je leidt. Ik bedoel daarmee dat als wij ons niet bewust zijn van onze innerlijke motieven met andere woorden wat er zich afspeelt op gevoelsniveau, we onbewust kiezen voor een herhaling van overlevingspatronen die nodig waren binnen ons familiesysteem en nu nog steeds worden gebruikt binnen onze relaties in het hier en nu terwijl ze niet meer constructief zijn.